Het lijkt erop dat we liever jarenlang de vrijdagavond spannend houden met één spraakmakende zaak dan de moeite nemen om dieper te graven. Het valt op dat wanneer er één kind wordt vermoord, mensen zich daar makkelijker mee kunnen identificeren. Het nieuws slaat in als een bom en velen denken: "Stel je voor dat het ons kind was." Maar wanneer het om meerdere kinderen gaat, lijkt het alsof die realiteit ons niet meer echt raakt.

Denk terug aan de zaak-Dutroux: toen de gruwelijkheden aan het licht kwamen, ging er een schokgolf door het hele land. De Witte Mars was een krachtig signaal van de bevolking dat er dringend hervormingen moesten komen binnen politie en justitie. Die collectieve verontwaardiging en verbondenheid lijken nu volledig te ontbreken.

In Nederland zijn ze alleen te porren voor brood en spelen.

Zijn we ongevoeliger geworden voor dit soort tragedies? Of speelt er iets anders? Het lijkt alsof de mens steeds meer ontzield raakt—een transmurale mens die verbonden is met computersystemen, gevangen in egocentrische behoeften, met gesloten ogen voor het immense leed in de wereld. Die ontzieling wordt vaak samengevat in de veelgehoorde uitspraak: "Wat kan ik er nou aan doen?"

En toch leven we verder met de gedachte: "Thank God it’s Friday."

En dan maar massaal de kroeg in om zich helemaal klem te zuipen, gewoon om dat miserabele leven even te vergeten. Let goed op: we worden regelrecht de alcohol in geduwd. Geen enkel feestje, geen serie of film zonder dat er een glas wijn in beeld komt. En geloof me, er zijn veel meer anonieme alcoholisten dan je denkt. Alles wordt verkocht onder het mom van ‘gezellige dronk’. Vooral in het Gooi barst het ervan.